En er werd nogal wat geknuffeld! Daar in Rotterdam in februari exact 100 dagen geleden. Nu voelt het bijna ongemakkelijk, als je er naar kijkt. Zo onwezenlijk.
30 jaar Cocon Reizen in Rotterdam. Een weekend van ontdekken, tafelen, praten en luisteren, samen-zijn en beleven. Eén spetterend gebeuren, één harmonisch en energiek evenement. Besprenkeld met glazen vol ‘bubbels’, met tranen van emotie en geluk. Het moest herinnering en toekomst worden. De herinnering koesteren we, warm en intens. De toekomst zag er kort nadien anders uit. ‘Rikus het virus’ was nog ver weg, ergens achter de Chinese muur. We keken wat bevreemd naar de sporadische Aziaten met mondmasker in de Hollandse straten. Ondertussen heb ik al de hele familie voorzien van lapjes in alle kleuren en patronen. ‘Gepersonaliseerd’, want dat is een must als je in het toerisme actief bent.
Wat is dat toch bij Cocon Reizen? Van waar die bijzondere eigenheid, die zo'n evenement voedt en mogelijk maakt? Misschien is het wel de intrinsieke beleving, de ondertoon, een basso continuo altijd aanwezig wanneer Cocongasten samen reizen.
‘Be-leving’. Het toerisme loopt over van deze nieuwe trend. Het woord hoort impliciet tot het nieuwe jargon, samen met experience, authentiek, ultiem, resourcing … Op internationale vakbeurzen worden ze je ingepompt met spandoeken over de wandelgangen, samen met smaakmakers van exotische stranden, met modder besmeurde terreinwagens of intieme etentjes bij ondergaande zon. In Limburg kan je als kleinschalig logies voor je belevingsproject zelfs subsidies krijgen. Een Coconreis daarentegen bezit het gewoon; beleving staat centraal. Het is zo gegroeid in 30 jaar. Het maakt van iedere reis een onuitwisbare ervaring. Het is de motor die sinds 1990 de energie creëert tussen onze reizigers, onze gasten. Het is de brandstof die mensen doet terugkeren. Die spirit hebben we gevierd in Rotterdam.
Ondertussen is het over-leven geworden. Het kleinste wezentje heeft onze hele aardbol in zijn macht. Het is een ‘aparte’ beleving geworden. Het zet ons aan om op een totaal nieuwe wijze te herbronnen.
Het Cocon-forum op onze website houdt ons voorlopig bij elkaar. Aan allen, die foto’s en verhalen, poëzie en recepten, filmpjes en creativiteit delen. Hartelijk dank. Weet je? Anderen genieten er van, meer dan je vermoedt. Terwijl ik hier in de vroege ochtend mijn hersenspinsels neerschrijf, snoep ik bij een kopje groene thee van een stukje rabarbercake, een recept van Sarah mijn dochter. Ik bezorg het je deze week nog. Op de kast prijkt de mozaïek van de laatste 28 ‘gouachekes’ van Etienne uit deze Coronatijd. Hij schilderde er ondertussen al 112. Inspiratie uit de Hebriden en Azoren, uit Groenland en de Kempen. Een mozaïek van een virtueel toeristisch landschap, van mooie herinneringen.
En ondertussen krijgen de chaos en vage ideeën stilaan vorm. Mijn pragmatische gedrevenheid als geograaf snakt naar deze ‘nieuwe’ structuur. Over dit kunstwerk in wording hangt nog een wit laken. Maar het is er. Nog niet statisch en af. Maar toch al een voorzichtig groeiend model. Deze nieuwe format ontwikkelt zich tot een veilig kader om een nieuwe beleving bij Cocon Reizen mogelijk te maken.
Bij de notenboom in onze tuin hadden we een tweede geplant, netjes op iets meer dan 1,5 meter van elkaar. Met de bedoeling er een hangmat tussen te hangen, voor wanneer ik eens een minuutje tijd heb. Hij kreeg deze lente geen nieuwe kruin, de schors is gebarsten. Op de dode boom rammelt een specht. Leuk, he! Wellicht is hij op zoek naar voedsel voor zijn jongen. Nieuw leven. Geen hangmat dus, maar wel even tijd genoeg.
Ik voelde me dat weekend in Rotterdam door jou als gast gedragen… en nog.
Er is een streep in de lucht. Ze komt uit het noordoosten en veegt voorzichtig uit in de opkomende zon. Een vliegtuig opgestegen in Eindhoven, en op weg naar een bestemming. Wat gek. Een hoopvol teken?
Gerd Scheelen
Met bijzondere dank aan Hugo De Prins voor deze schitterende beelden
