ODE
de Azoren zijn ongetwijfeld
vrouwelijk en enkelvoudig
meervoud van aard :
géén mens spreekt over "hij" of "zij" ,
waagt het niet over 't maar één Azoor
in 't enkelvoud te hebben;
De Azoren , ze zijn wandelend
Licht
tussen zwarte Wouden ,
oeroude toppers van
Vulkanen die ,
onder water geboren
nooit aan zee of land hun
leeftijd hebben
prijsgegeven .
Hun Ogen tintelen alle kleurigheid
van hydrangea's ,
van groene en blauwe Kratermeren
als ze tussen bries en zee een
"toen-verhaal" vertellen.
Nooit worden ze het luisteren
moe,
herhalen hun golfslag telkens weer
bij 't wisselen van seizoen en
wederkeren .
Ze prijzen zichzelf gelukkig in
eenvoudig leven ,
kennen de
grilligheid van passie , en
vuur en Kraters ,
verwoestende Kracht .
Ze beven met de Aarde
méé,
baren met oergeschreeuw
nieuw Leven.
Ze kennen geen moeheid ,
mannen en vrouwen van de
Azoren :
vindingrijk in hard labeur en
aarde bewerken ,
het schrale om te toveren tot
Vruchtbaarheid.
Hun hoofden en gezicht
doorgroefd , van sporen
velerlei ,
de ruggen gerecht , torsen ze
Schoonheid in Trots .
Aan de wijnstokken , beschermd door
muurtjes of in hagenland
rijpen
de druiven ;
ze hoeden het vee waar
groenschakering schittert .
Smekend en devoot bidden ze in
kerken en kapellen om
Onheil af te wenden ,
of als , bij afscheid van Dierbaren
op Zee ,
hun Ogen plots Kratermeren
Droefheid storten .
Ze Staan , nu eens
basalten Pijlers ,
en dan weer kletteren ze
vernevelende waterval de
diepe Kloven
in ;
totdat onrustige ontembaarheid
stil kabbelend naar Grote Zee
toevloeit .
Hun zwoele Eigenheid , van de Azoren ,
en de apartheid van
reisgezelschap ,
mocht ik met jullie delen.
Pretlichtjes in de ogen , speelse Lach ,
mannen , minnende minnaars,
vrouwen , immer giechelende meisjes
van zeventien gebleven : zo zal ik
altijd
aan ieder blijven denken ;
maar morgen zal ik in 61 verschillende
uitspraakmogelijkheden aan
SOUDADE
lijden ... en de onvertaalbaarheid .
Zeg maar :"het GROTE HEIMWEE DAT BEMINNEND VERTEERT"
Rose-Anne De Schamphelaere
september 2019
ik schreef dit op de laatste ochtend , heel vroeg , voor onze
laatste dag van vertrek ; de wind ging die morgen al flink tekeer,
't was wel schrikken , 't gebulder van Oceaan ; erger ,véél erger voor de
mensen op de eilanden,slechts een paar dagen nadien? die de Storm moesten
trotseren ...het brak mijn hart , de beelden .
voor alle reisgezelschapsvrienden ,tot wellicht nog een keer ?
